حسن ابن مسعود می گوید امام هادی علیه السلام نزد من آمد در حالی که انگشتم خراشیده بود و سواری به من برخورد کرده بود و شانه ام آسیب دیده بود و در ازدحام جمعیتی وارد شده بودم که بخشی از پیراهنم را پاره کرده بودند.
پس گفتم خداوند این روز را از من دور کند،چه روز شوم و بد یمنی بود!
امام به من فرمودند ای حسن تو هم که با ما مصاحبت داری گناهت را به گردن کسی می اندازی که گناهی ندارد .
پس گفتم ای سرورم سر عقل آمدم و متوجه خطایم شدم و از خداوند مغفرت می طلبم.
امام فرمود ای حسن گناه روزها چیست که شما هرگاه در آن روزها به سزای اعمالتان می رسید آنها را شوم می پندارید !
گفتم ای پسر رسول خدا من دائم استغفرالله می گویم و این توبه من است.
امام فرمود این نسبت دهی به زمان سودی برای شما ندارد و خداوند شما را بخاطر نکوهش آنچه گناهی نکرده مجازات میکند .
ای حسن آیا نمی دانی که خداوند هم پادش دهنده و مجازات دهنده در دنیاست و هم آخرت.
گفتم البته ای سرورم .
امام فرمود پس از حد خود تجاوز نکن و برای روزگار اثری در حکم خداوند قائل مشو .
حسن گفت بله ای سرورم .